El libro medieval «Malleus maleficarum» o «Martillo de los brujos», de Sprenger y Kramer, Manual de la Inquisición aparecido entre 1485 y 1486 fala da crueldade e a peligrosidade das bruxas e explica: «As bruxas dá clase superior engulen e devoran aos nenos da propia especie… causan aos seus semellantes danos inconmensurables… conxuran e suscitan a sarabia, as tormentas e as tempestades; provocan a esterilidade nas persoas… Así é como aparecen en algunhas representacións pictóricas famosas como o Aquelarre de Goya, adoitaban aparecer vestidos de negro ou con un disfrace de macho cabrío ou calquera outro animal portante de cornos. PRINCIPAIS CARACTERÍSTICAS DA BRUXERÍA -O voo con paus, animais, o coa axuda de ungüentos. -Encontros e pactos con o diaño polas noites. -A metamorfose e a maxia negra. Había algo común en todas as culturas vinculadas ao tema da bruxería e é a transformación en animais, aínda que varía coa cultura. Polo que respecta á maxia negra, se realizaba a través de feitizos, e sus fines eran totalmente maléficos, entre los que destacamos el hecho de hacer morir a una persona con el traspaso de alguna enfermedad mortal. La idea de la secta de brujas se remonta hacia el siglo XII, y se retoma alrededor del siglo XIV. Es bueno recordar que esta idea estuvo siempre muy ligada a la aparición de grandes pestes y epidemias. Hay dos vertientes principales que nos dejan entrever quiénes eran realmente estas brujas; una de ellas es la que remarcan los inquisidores y jueces eclesiásticos: tienen la idea de un complot con el demonio en contra de la religión del cristianismo. Por otra parte tenemos los elementos mágicos precedentes de la misma sociedad medieval. Estos elementos comenzaron a fusionarse y se empezó a asociar a las brujas con la muerte, con la sangre y con la leche. Manifestado en los males acontecidos a lactantes, enfermos y animales jóvenes. Alrededor del siglo XIII el pueblo hablaba de las strix y las identificaba como demonios que tomando el aspecto de una vieja, rondaban por los campos montados en lobos y asesinando a lactantes.

O libro medieval "Malleus maleficarum" ou "Martelo das bruxas", de Sprenger e Kramer, Manual da Inquisición apareceu entre 1485 e 1486 fala da crueldade e a danxeidade das bruxas e explica: «Como bruxas de clase superior devoran e devoran anos de fillos da súa propia especie... causan anos de graves danos inconmensurables... conxugan e espertan sarabia, tormentas e tormentas; provocan a esterilidade das persoas... Ademais de aparecer nalgunhas famosas representacións pictóricas como o aquelarre de Goya, adoraban aparecer vestidos de negro ou con traxe de cabra ou trampolín ou outro animal que levaba cornos. PRINCIPAIS CARACTERÍSTICAS DA BRUXERÍA -O voo con paus, animais ou coa axuda con ungüentos. -Encontros e pactos co diaño polas noites. -Unha metamorfose nunha maxia negra. Había algo común en todas as culturas vinculado ao tema da bruxería e a transformación en animais, que tamén variaba coa cultura. Polo que respecta á maxia negra, realizouse a través de feitizos, e os seus obxectivos eran totalmente maléficos, entre os que destacamos o feito de facer morrer unha persoa co traslado dalgunha enfermidade mortal. A idea da seita das bruxas remóntase ao século XII, e retomouse ao redor do século XIV.É bo lembrar que esta idea estivo sempre moi ligada á aparición de grandes pragas e epidemias. Dous son os aspectos principais que nos permiten albiscar quen eran realmente estas meigas; un deles é o destacado polos inquisidores e xuíces eclesiásticos: teñen a idea dun complot co demo contra a relixión do cristianismo. Por outra banda temos os elementos máxicos precedentes da propia sociedade medieval. Estes elementos comezaron a fundirse e as meigas comezaron a asociarse coa morte, o sangue e o leite. Manifestado nos males que lles pasaba aos lactantes, aos enfermos e aos animais novos. Ao redor do século XIII a xente falaba do strix e identificábaos como demos que, tomando aspecto de vella, percorrían os campos montando lobos e asasinando nenos.